Toen haar man hernia kreeg en de trap niet meer op kon, werd het tijd om te verhuizen. Want om een grote eengezinswoning met tuin, garage en zwembad alleen bij te houden was voor mevrouw Goosens geen optie. Negentien advertenties later kwam het verlossende telefoontje van de woningstichting en stonden ze bovenaan de lijst voor een appartement boven de Grous. 

Er moest veel gebeuren, maar inmiddels is de woning helemaal naar hun smaak ingericht. Ze hebben nu tijd om leuke dingen te doen en vooral om te genieten. “En ja, de huurprijs was hoger dan onze hypotheek. Ons geld zat in het huis. Moet ik dan hier blijven totdat ik doodga?” zegt ze. Inmiddels hebben alle kinderen, kleinkinderen en peetkinderen wat gekregen. Door de lage woonlasten en de verkoop van hun huis hebben ze geld over om leuke dingen te doen. “We betalen geen onroerend goed belasting meer, minder aan verzekeringen, en veel minder aan energiekosten. Plus het maandelijks sparen, dat is niet meer nodig en moet je ook meetellen. Nu is het tijd om het geld uit te geven en te genieten. Tel het maar eens bij elkaar op, dan kom je op ongeveer hetzelfde uit.” 

“Ik kan dus niet zeggen dat ik hier duurder zit dan in mijn huis in de Sint Rochusstraat”, zegt mevrouw Goossens. “En heb je iets kapot? Dan kun je gewoon bellen en wordt het gemaakt. Ik geef het geld liever aan iets anders uit. Veel mensen zien dat niet.” Ook het wonen in een appartementencomplex bevalt goed. “Iedereen is altijd even aardig en maakt een praatje”. “Ik loop hier de deur uit en ben zo bij de winkels. We hebben veel meer rust. We hoeven niks meer. Ik heb ons oude huis geen minuut gemist. Hier voel ik me gewoon heerlijk. Ik hoop dat we hier mogen blijven totdat we in de kist weggaan”, lacht ze.